Velaquí outro dos relatos colectivos escritos por vós o pasado 17 de maio.
O resultado da proposta que vos fixemos o pasado martes 17 de maio. Na Praza de Cervantes, onde compartimos espazo coa amigos da Libraría Couceiro e de Tinta de Lura, o xogo proposto era o seguinte:
O fío partía dun verso de Lois Pereiro. A partir de aí, e ao xeito da brincadeira do cadáver exquisito, o primeiro participante, inspirado nesa primeira liña, continuou a historia libremente. Cada un dos participantes seguintes contaba sempre cunha pegada deixada polo anterior (unha palabra, unha frase), e podía enfiar con liberdade a continuación do relato.
[Relato anterior: “Se a morte é un incidente necesario”]
O desamor, brutal amputación ou atrofia dun soño maltratado, debería ser sempre un íntimo ritual representado en salas clandestinas.
A ausencia que eu buscaba aquelas tardes de domingo entre os anacos dos espellos rotos.
Foi o que dou: normalmente trataríase dun final, mais non. É o principio. Porque de cada pedazo sae un enteiro, se só quere un. Así que recolleu os cachos e foinos repartindo a quen cadraba.
Era unha cuestión de sorte, se che tocaba a ti volverías a recibi-lo agasallo. O sitio estaba cheo de luces, collías o ticket con ilusión e esperabas o teu turno, a cola era longa e imprecisa chea de colorido, a ilusión víase nos seus xestos. Abrían os ollos, esperaban e a ledicia acompañada de sopresa invadíalles. Cando me tocou a min o único que fixen foi coller impulso e facer xira-la ruleta.
Movementos circulares, aínda que sempre acreditaremos na espiral como liña perfecta: para a liingua, para o ensino e para aquilo no que a sociedade precise causas xustas.
Sobre os cadernos de escola escribo o teu nome. Liberdade.
Non foi posible, non lles deixaron, muxían as vacas e escoitaban o lamento, a terra bramaba, escoitaban no ceo.
Era azul na tarde de aquel fermoso día da miña chegada a Santiago.
Cidade na que vivo, cidade na que traballo, onde me encontro a gusto. Onde me namoro, onde me medra o busto, onde me sinto agusto cando atopo os relatos.
Relatos, poemas, todo é válido para gozar da lectura, para gozar da vida. Sentirse vivos, iso é o que conta!
