Un artigo de Vidal
Hai pouco que se creou un grupo de crítica literaria co obxectivo de observar obras idem en galego desde unha perspectiva de análise feminista. En resposta á noticia publicada no seu día nesta web, dicía eu que iso non me ten moito xeitiño, porque entendo que o que se escribe e se oferta ó público non debe ser moralizado. Malia que sexa tema xa moi visto, coma os tratados polo 99% dos articulistas na actualidade, e quizais xa desde moitísimo tempo atrás, imos darlle outra xeira.

O condutor de certo programa radiofónico abusaba dunha expresión para se xustificar ó ser criticado pola súa parcialidade: “obxectivo procede de obxecto; subxectivo, de suxeito”. Sospeito que moitos críticos literarios pensarán algo semellante antes de sentar diante do portátil a redactar a súa visión dun libro. A crítica literaria é algo dependente do punto de vista persoal, como queda dito. O crítico só pode xulgar o que le en función dos propios gustos, coma todo mortal, ou ben das propias lecturas presentes ou (máis frecuentemente) pasadas, referencias sempre discutibles e non necesariamente sinónimo diso chamado “calidade” literaria. Por norma, a súa opinión non ten por que valer máis ca calquera outra.
É moi típico (diría que o normal) que esta opinión veña condicionada por certas inclinacións ou prexuízos. Chámeselle subxectividade, e xa é un problema cando tal opinión remata por influír noutras. Outra cousa aínda peor é propoñernos pasar a literatura por filtros, deixando a calidade literaria ó mesmo nivel ou en segundo plano respecto a determinados requisitos morais, sociais ou políticos. Facer sequera un refrito do anterior xa é unha idea tan absurda coma perversa, ó non existir relación ningunha entre unha e outros, e considerar bo ou acredor de mellor valoración o que cumpre con tales requisitos e malo ou acredor de peor idem o que non, un erro de base. Por moi boa intención que se coide estar a levar (educativa, reformadora, do tipo que sexa), a isto chámaselle tentativa de lavado de miolos, e nunca trouxo nada bo.
De maneira que, señor cura, loe ó contador de contos se o conto lle ten gracia, e se non lla ten déixelle que conte igual, pero non lle chame mal contador de contos por falar sen narrar fábula moral de quen, segundo vostede, vive en pecado.
[…] (falo de falar, aínda que ben podería…) dun artiguiño exposto aquí estes días sobre a crítica feminista, representada neste caso pola esplendidísima e necesaria experiencia […]