“Non escribín un libro de poemas, empreguei a poesía para contar un amor podre”

En 1999 Xurxo Chapela estreábase literariamente cunha novela da que renega: Con Aroa, o último verán (Ed. Sotelo Blanco). Logo veu un silencio creativo que durou nada menos que trece anos. A finais do pasado mes de agosto, coa sixilosidade e modestia do propio autor, chegaba ás librarías o poemario Primavera de navallas. Un fascinante tratado sobre o amor que corta, enferma e podrece canda a vida mesma.

A saída á luz destes versos foi posible grazas á teima dun atípico empresario carballés, Xabier Graña, que non dubidou en practicar o mecenado creando un pequenísimo selo editorial (Quequeres Edicións). A obra comparte espazo no mesmo libro cunha peza teatral: Solpor en Waterloo, de Xosé Manuel García. Chapela contestounos a este cuestionario que lle fixemos chegar por escrito.

– Dende hai escasos dous meses tes nas librarías Primavera de navallas. Como poderiamos definilo: como un libro de poemas primaverais aos que lle mete sen piedade a navalla de barbeiro?

-Quero pensar que algúns versos de primavera de navallas foron á moa e, como te despistes, cortan. Polo demais, malia o título, o poemario é de entretempo.

– No seu libro o desamor anda polas rúas e moitos versos son tan cotiáns como perturbadores. É Primavera de navallas en certo xeito un imposibel axuste de contas coa propia vida?

-Xa o teño dito: primavera de navallas é un feixe de versos contra a vida e contra o amor, anque non está baseado en feitos reais.  Por citarme, non convén esquecer que fóra axexa a amenaza dun novo día.

– Xurxo, en 1999 publicaches a novela “Con Aroa o último verán” (Sotelo Blanco) que ti cualificaches como un “xoguete cómico que non lle fixo gracia a ninguén”. Antes deste brillante monllo de poemas nada menos que trece anos de silencio…Non semellas ter demasiada preocupación por publicar?

-Cometín o erro de publicar Con Aroa o último verán ás presas e sen coller a distancia necesaria para recoñecer que era un textiño de aprendizaxe que nunca debeu saír do caixón do disco duro, así que con primavera fun máis amodo.  E se Xabier (Graña), o editor, non tolea e se embarca en QueQueres, o libro é moi probable que morrese no meu ordenador.

-Primavera de navallas comparte espazo físico con Solpor en Waterloo, unha peza teatral de Xosé Manuel García. O libro inaugura o traballo dunha pequenísima editorial carballesa (Quequeres Edicións). Publicar poesía é unha ousadía ou unha extravagancia?

-Se llo preguntas a Xabier, é mesmo medio comenencia: que casasen, en brevidade, dous textos editados enfrontados. Se mo preguntas a min, é anecdótico: non escribín un libro de poemas, senón que empreguei a poesía para contar un amor podre porque era o que entón me daba máis xeito.
– Se entramos no escritorio de Xurxo Chapela atopariamos traballos literarios inéditos ou simplemente roupa interior e algún paquete de tabaco?

-Agora mesmo teño máis calzóns que obra por unha razón sinxela (que ten que ver tamén co tempo entre Aroa e primavera): hai un par de anos contestei afirmativamente á pregunta “¿Está seguro de que desea eliminar esta carpeta de forma permanente?” Salvei primavera de navallas, un par de contos e media novela que non pasou a última peneira.

– Xurxo, marchas deportado para as illas Sisargas seis meses, que cinco libros levarías contigo?

-Rayuela (Cortázar), El gran momento de Mary Tribune (García Hortelano), Corrección (Bernhard),  Cielos e inviernos (Irigoyen) e Breviario de podremia (Cioran). Aínda que se é para os vindeiros seis meses: Calquera outro día (Dennis Lehane) e El holocausto español (Paul Preston), que son os que ando a ler; e En-Nadar-dous-paxaros (Flann O’Brien), Los ríos profundos (José María Argüelles) e Galápagos (Kurt Vonnegut), os outros tres que están primeiro á cola.